गावाच्या शेवटच्या टोकाला, हिरव्यागार डोंगरांच्या कुशीत एक छोटंसं गाव होतं. तिथंच राहायचा अर्णव, एक शांत आणि गूढ स्वभावाचा तरुण!  गावाच्या दुसऱ्या टोकाला राहायची सायली, जणू चंद्राच्या शीतलतेसारखी. सुंदर आणि हळवी!  पहिल्यांदा त्यांची भेट झाली गावातील जुना वडाच्या झाडाखाली.   सायलीला वाचनाची आवड होती, आणि अर्णवला लेखनाची.   एकदा वडाच्या झाडाखाली बसून सायली पुस्तक वाचत होती, आणि अर्णव त्याच्या वहीत काहीतरी लिहीत होता. अचानक वाऱ्याच्या झुळुकीनं सायलीचं पुस्तक हातातून सुटलं आणि अर्णवच्या वहीत अडकून पडलं. दोघंही एकमेकांकडे पाहून हसले. त्या हास्यात काहीतरी वेगळंच होतं—एक अनामिक ओढ, एक अतूट बंध!  सायली: सॉरी! पुस्तक वाऱ्याने उडून गेलं. तुमच्या वहीत अडकलं.  अर्णव: (हसत) कदाचित हे संकेत आहेत. शेवटी शब्द शब्दांना भेटण्यासाठी धडपडत असतात. नाही का?  सायली हसली.  सायली: तुम्ही लिहिता?  अर्णव: हो, थोडंफार. पण कुणासाठी ते अजून ठरलेलं नाही.  सायली: मग मला वाचून दाखवाल का?  अर्णव: (संकोचत) तुम्ही ऐकणार?  सायली: शब्द प्रेमानं ऐकले गेले की त्यांना जास्त आयुष्य मिळतं.  अर्णव: वा आवडले तुझे विचार! शब्दांबद्द...
 
Comments
Post a Comment