पेपरच्या वेदना


रोज पहाटे तो उठतो,

शब्दांची शाल घेऊन बसतो,

छापायला लागतो दुःखाची कथा,

हिंसाचाराची, अन्यायाची व्यथा...


शहर जळतं, गाव रडतं,

कोणीतरी पुन्हा कोणाला फाडतं,

आणि तो मात्र निरुत्तर, शांत 

त्याच्यावर ते वास्तव मांडलं जातं 


कधी वाटतं, तो रडत असेल,

शाईच्या थेंबात अश्रू लपवत असेल,

किंवा रागाने आतून जळत असेल,

बोलू न शकणाऱ्या वेदना झेलत असेल...


कोण म्हणतं तो फक्त एक कागद आहे?

त्याच्यावर देखील जिवंतपणाचं सावट आहे!

त्याला माहीत आहे, शब्दांमध्येही भाव असतो,

ते वाचत तो करुण हसत असतो.


पण एक दिवस असा येईल

शब्दच बोलतील, गळून पडतील,

"बस्स झालं!" म्हणत पेपर आपोआप फाटेल,

दुःखाच्या ओझ्यानं तो स्वतःच जळेल...


तरी उद्या तो पुन्हा सकाळी येईल,

तसाच, शांत, पण आशेचा किनारा घेऊन येईल...

कारण त्याचं काम आहे आपल्याला सांगणं

आणि 

आपलं काम आहे ते वाचून समजणं.



Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

स्टार प्लस महाभारतातील भगवदगीता

कुरुक्षेत्रावर जेव्हा युद्ध करण्याचे अर्जुनाने नाकारले तेव्हा त्याला समजावताना आणि विविध वैदिक उपदेश करतांना म्हणजेच भगवदगीता सांगताना एका क्षणी श्रीकृष्ण अर्जुनाला म्हणाले,  "कर्म कर पण ते करतांना फलाची अपेक्षा ठेवू नको म्हणजे त्या फलाशी तू बांधला जाऊन तुला ते फळ भोगावे लागणार नाही! म्हणून फळाची अपेक्षा न करता युद्ध (करण्याचे कर्म) कर जे कोणत्याही क्षत्रियाचे कर्तव्य असते! कारण आपल्याला नेमून दिलेले कर्तव्य करावेच लागते. त्याशिवाय आपला आत्मा ज्या शरीरात सध्या वास करत आहे त्या शरीराचा उदर निर्वाह तू कसा करणार?" अर्जुन म्हणाला,  "पण युद्धाच्या कर्माने मी बांधलो नाही का जाणार? युध्दात माझे नातेवाईक आणि अन्य लाखो लोक माझे हातून मारले जाऊन मला पाप नाही का लागणार?" श्रीकृष्ण हसले आणि म्हणाले,  "हे सगळे लोक विविध अविनाशी आत्मे आहेत, जे शरीर धारण करून समोर उभे राहिले आहेत. त्यांची येथे फक्त शरीरे मरतील, आत्मे नाही. पण आत्मे मुक्त होतील. त्याची शरीरे मारण्याचे तुला पाप तेव्हाच लागेल जेव्हा तू युद्ध करताना युद्धाच्या फळावर नजर ठेऊन असशील जे चूक असेल. म्हणजे जिंकलास तर स...
Read more

पडक्या बंगल्यातील रात्र

Image
विराज आणि त्याचे चार मित्र – अजय, रोहित, राजेश आणि तन्वी – एका लांब पावसाळी ट्रिपवर कारने निघाले होते. त्यांच्या प्रवासादरम्यान, रात्री अचानक जोरदार पाऊस सुरू झाला. रस्ता पूर्णतः अंधारात आणि पावसात बुडाला होता. ते दुपारी जवळच्या शहरातून निघाले होते आणि रात्री दहा साडेदहा वाजेपर्यंत आपण सहज हील स्टेशनवर पोहोचू असे त्यांना वाटत होते, परंतु अनपेक्षितपणे आलेल्या त्या पावसाने त्यांचे अंदाज चुकीचे ठरवले आणि ज्या गोष्टीची भीती होती तेच झाले. त्यांची कार झटके देऊन एका आडमार्गावर बंद पडली. या मार्गावरून यापूर्वी ते कधी गेले नव्हते, परंतु या वेळेस शॉर्टकट म्हणून ते या छोट्या रस्त्याने निघाले होते. तशातच जोराचे वादळ सुरू झाले. विराज आणि रोहित यांना गाडीच्या इंजिनची थोडीफार कल्पना होती त्यामुळे त्यांनी गाडी दुरुस्त करण्याचा प्रयत्न केला, परंतु गाडी दुरुस्त झाली नाही. शेवटी गाडीचे दरवाजे बंद करून आपापल्या सॅक घेऊन ते चालू लागले. चालत जाऊन पुढे त्यांना एक पडका बंगला दिसला. पावसापासून बचाव करण्यासाठी त्यांनी त्या बंगल्यात रात्रभर थांबायचे ठरवले. विशेष म्हणजे एकाच्याही मोबाईलला सिग्नल येत नव्हता. सकाळ...
Read more

नियतीची सावली

Image
गावाच्या शेवटच्या टोकाला, हिरव्यागार डोंगरांच्या कुशीत एक छोटंसं गाव होतं. तिथंच राहायचा अर्णव, एक शांत आणि गूढ स्वभावाचा तरुण! गावाच्या दुसऱ्या टोकाला राहायची सायली, जणू चंद्राच्या शीतलतेसारखी. सुंदर आणि हळवी! पहिल्यांदा त्यांची भेट झाली गावातील जुना वडाच्या झाडाखाली. सायलीला वाचनाची आवड होती, आणि अर्णवला लेखनाची. एकदा वडाच्या झाडाखाली बसून सायली पुस्तक वाचत होती, आणि अर्णव त्याच्या वहीत काहीतरी लिहीत होता. अचानक वाऱ्याच्या झुळुकीनं सायलीचं पुस्तक हातातून सुटलं आणि अर्णवच्या वहीत अडकून पडलं. दोघंही एकमेकांकडे पाहून हसले. त्या हास्यात काहीतरी वेगळंच होतं—एक अनामिक ओढ, एक अतूट बंध! सायली: सॉरी! पुस्तक वाऱ्याने उडून गेलं. तुमच्या वहीत अडकलं. अर्णव: (हसत) कदाचित हे संकेत आहेत. शेवटी शब्द शब्दांना भेटण्यासाठी धडपडत असतात. नाही का? सायली हसली. सायली: तुम्ही लिहिता? अर्णव: हो, थोडंफार. पण कुणासाठी ते अजून ठरलेलं नाही. सायली: मग मला वाचून दाखवाल का? अर्णव: (संकोचत) तुम्ही ऐकणार? सायली: शब्द प्रेमानं ऐकले गेले की त्यांना जास्त आयुष्य मिळतं. अर्णव: वा आवडले तुझे विचार! शब्दांबद्द...
Read more