आठवणींचे घाव

कधी मनाच्या कोपऱ्यात

एकटेपणा सापडतो,

ओळखीच्या गर्दीतही 

आपलंसं कुणी नसतं...

लोक येतात, जातात, 

आठवणींचे घाव देतात,

आपण मात्र हसत राहूनही 

आतून तुटत जातो...

वेळ बदलते, 

माणसंही बदलतात,

फक्त आठवणींचे चरे 

हृदयावर तसेच राहतात...

त्या आठवणींच्या सावल्यांत 

मन हरवून जातं,

कधी आनंदाच्या क्षणांतही 

डोळ्यांत पाणी दाटतं...

भूतकाळातली अपूर्ण स्वप्नं 

डोळ्यांसमोर तरळतात,

आणि मन पुन्हा पुन्हा 

जुन्या वळणांवरून फिरत राहातं...

पण एक दिवस सूर्योदयाच्या 

किरणांनी झळाळी येते,

त्या आठवणींच्या छायांवर 

नव्या आशेची पालवी फुलते...

मनाला उमगते की जखमांनाही 

भरून निघायचं असतं,

आणि त्या आठवणींचं ओझं 

हलकं करत पुन्हा पुढे चालायचं असतं...

आता त्या चऱ्यांतून 

फुललेली पालवी दिसते,

आणि त्या आठवणींनाही हळुवार 

हसून आपण मुक्त करत जातो...