नाईट वॉक




सुप्रसिद्ध मराठी कादंबरीकार अभिषेक ठमके यांच्या "नाईट वॉक" या लेखसंग्रहाची प्रस्तावना लिहिण्याची संधी मला त्यांनी दिली हा मी माझा सन्मान समजतो. कुणीतरी म्हटलंय की "नावात काय आहे?" पण मी अभिषेक यांच्या बाबतीत मी म्हणेन अभिषेक या "नावातच सगळं काही आहे!" यांचे पुस्तक डोळे झाकून विकत घायचे, डोळे झाकून वाचायला घ्यायचे आणि डोळे (अर्थातच!) आणि माईंड उघडे ठेऊन वाचायला घ्यायचे. कारण की "सिर्फ नाम ही काफी है!' त्यांचं पुस्तक हमखास वाचनीय आणि माहितीपूर्ण असणारच! मग ती कादंबरी असो की लेखसंग्रह की कथासंग्रह! आजवर त्यांच्या अनेक कादंबऱ्यांना उदंड वाचकप्रियता लाभली आहे. उदा. पुन्हा नव्याने सुरुवात, अग्निपुत्र, मैत्र जीवांचे वगैरे. तिन्ही वेगवेगळ्या विषयांवरील कादंबऱ्या पण कमालीच्या यशस्वी!

तेच लेखक आता घेऊन येत आहेत त्यांचा कथा आणि लेखसंग्रह: "नाईट वॉक!" ज्यात आहेत सुमारे तेरा लेख आणि कथा यांचे मिश्रण! त्यांच्या "टेरर अटॅक ऍट डोंबिवली स्टेशन" या सर्व वाचक आतुरतेने वाट पहात असलेल्या पुस्तकाचे प्रकाशन ठरल्याप्रमाणे 1 मे ला जरी होऊ शकणार नसले तरी त्याऐवजी आपल्याला हा नाईट वॉक हा कथासंग्रह वाचकांना वाचायला मिळणार! 

या संग्रहात "नाईट वॉक" ही एक "बोल्ड" विषयावर आधारित कथा आहे, तसेच "सुपरमॅनची लाथ" ही एक वेगळ्याच विषयावरची कथा आहे. उडी, श्रेयस आणि एक वाटी दही हे समाजातील लोकांच्या वेगवेगळ्या आणि बदलत्या मानसिकतेचे दर्शन घडवतात. तसेच, यात अथांग, स्मशान, गरीब घरातला कलाम अशा कथा वाचायला मिळतील तर "मूकमित्र" हा नवीन फंडा आणि "पिके" या चित्रपटाबद्दल अभिषेक यांच्या खास शैलीत वाचायला मिळेल.

अभिषेक यांच्या पूर्वीच्या पुस्तकांसारखे हे पुस्तकसुद्धा लोकप्रिय होईल यात शंकाच नाही!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

स्टार प्लस महाभारतातील भगवदगीता

कुरुक्षेत्रावर जेव्हा युद्ध करण्याचे अर्जुनाने नाकारले तेव्हा त्याला समजावताना आणि विविध वैदिक उपदेश करतांना म्हणजेच भगवदगीता सांगताना एका क्षणी श्रीकृष्ण अर्जुनाला म्हणाले,  "कर्म कर पण ते करतांना फलाची अपेक्षा ठेवू नको म्हणजे त्या फलाशी तू बांधला जाऊन तुला ते फळ भोगावे लागणार नाही! म्हणून फळाची अपेक्षा न करता युद्ध (करण्याचे कर्म) कर जे कोणत्याही क्षत्रियाचे कर्तव्य असते! कारण आपल्याला नेमून दिलेले कर्तव्य करावेच लागते. त्याशिवाय आपला आत्मा ज्या शरीरात सध्या वास करत आहे त्या शरीराचा उदर निर्वाह तू कसा करणार?" अर्जुन म्हणाला,  "पण युद्धाच्या कर्माने मी बांधलो नाही का जाणार? युध्दात माझे नातेवाईक आणि अन्य लाखो लोक माझे हातून मारले जाऊन मला पाप नाही का लागणार?" श्रीकृष्ण हसले आणि म्हणाले,  "हे सगळे लोक विविध अविनाशी आत्मे आहेत, जे शरीर धारण करून समोर उभे राहिले आहेत. त्यांची येथे फक्त शरीरे मरतील, आत्मे नाही. पण आत्मे मुक्त होतील. त्याची शरीरे मारण्याचे तुला पाप तेव्हाच लागेल जेव्हा तू युद्ध करताना युद्धाच्या फळावर नजर ठेऊन असशील जे चूक असेल. म्हणजे जिंकलास तर स...
Read more

पडक्या बंगल्यातील रात्र

Image
विराज आणि त्याचे चार मित्र – अजय, रोहित, राजेश आणि तन्वी – एका लांब पावसाळी ट्रिपवर कारने निघाले होते. त्यांच्या प्रवासादरम्यान, रात्री अचानक जोरदार पाऊस सुरू झाला. रस्ता पूर्णतः अंधारात आणि पावसात बुडाला होता. ते दुपारी जवळच्या शहरातून निघाले होते आणि रात्री दहा साडेदहा वाजेपर्यंत आपण सहज हील स्टेशनवर पोहोचू असे त्यांना वाटत होते, परंतु अनपेक्षितपणे आलेल्या त्या पावसाने त्यांचे अंदाज चुकीचे ठरवले आणि ज्या गोष्टीची भीती होती तेच झाले. त्यांची कार झटके देऊन एका आडमार्गावर बंद पडली. या मार्गावरून यापूर्वी ते कधी गेले नव्हते, परंतु या वेळेस शॉर्टकट म्हणून ते या छोट्या रस्त्याने निघाले होते. तशातच जोराचे वादळ सुरू झाले. विराज आणि रोहित यांना गाडीच्या इंजिनची थोडीफार कल्पना होती त्यामुळे त्यांनी गाडी दुरुस्त करण्याचा प्रयत्न केला, परंतु गाडी दुरुस्त झाली नाही. शेवटी गाडीचे दरवाजे बंद करून आपापल्या सॅक घेऊन ते चालू लागले. चालत जाऊन पुढे त्यांना एक पडका बंगला दिसला. पावसापासून बचाव करण्यासाठी त्यांनी त्या बंगल्यात रात्रभर थांबायचे ठरवले. विशेष म्हणजे एकाच्याही मोबाईलला सिग्नल येत नव्हता. सकाळ...
Read more

नियतीची सावली

Image
गावाच्या शेवटच्या टोकाला, हिरव्यागार डोंगरांच्या कुशीत एक छोटंसं गाव होतं. तिथंच राहायचा अर्णव, एक शांत आणि गूढ स्वभावाचा तरुण! गावाच्या दुसऱ्या टोकाला राहायची सायली, जणू चंद्राच्या शीतलतेसारखी. सुंदर आणि हळवी! पहिल्यांदा त्यांची भेट झाली गावातील जुना वडाच्या झाडाखाली. सायलीला वाचनाची आवड होती, आणि अर्णवला लेखनाची. एकदा वडाच्या झाडाखाली बसून सायली पुस्तक वाचत होती, आणि अर्णव त्याच्या वहीत काहीतरी लिहीत होता. अचानक वाऱ्याच्या झुळुकीनं सायलीचं पुस्तक हातातून सुटलं आणि अर्णवच्या वहीत अडकून पडलं. दोघंही एकमेकांकडे पाहून हसले. त्या हास्यात काहीतरी वेगळंच होतं—एक अनामिक ओढ, एक अतूट बंध! सायली: सॉरी! पुस्तक वाऱ्याने उडून गेलं. तुमच्या वहीत अडकलं. अर्णव: (हसत) कदाचित हे संकेत आहेत. शेवटी शब्द शब्दांना भेटण्यासाठी धडपडत असतात. नाही का? सायली हसली. सायली: तुम्ही लिहिता? अर्णव: हो, थोडंफार. पण कुणासाठी ते अजून ठरलेलं नाही. सायली: मग मला वाचून दाखवाल का? अर्णव: (संकोचत) तुम्ही ऐकणार? सायली: शब्द प्रेमानं ऐकले गेले की त्यांना जास्त आयुष्य मिळतं. अर्णव: वा आवडले तुझे विचार! शब्दांबद्द...
Read more