मुलींना जसा आई-वडीलांच्या संपत्तीत "वाटा" हवा असतो तसाच त्यांच्या आजारपणाच्या खर्चाचा "वाटा" सुद्धा त्यांनी उचलावा!!!

आज स्त्री पुरुष समानतेचे जरा जास्तच स्तोम माजवले जात आहे. समानतेचा मूळ विधायक उद्देश मागे पडून फक्त पैसे आणि वाटणी (हक्क) मिळवण्यासाठीच त्याचा फक्त वापर केला जातो.
मुलगी मुलाच्या बरोबरीने वडीलांच्या संपत्तीत वाटा मागते -- हक्क!
पण आई-वडीलांची आजारपणं, त्यांना सांभाळणं, त्यावारचा खर्च हा सगळा "वाटा" फक्त मुलगाच उचलतो. --कर्तव्य !
तेव्हा कुठे जाते ही समानता?
मुलींना संपत्तीत वाटा असतो तसाच आई-वडीलांच्या आजारपणाचाही, त्याला लागणाऱ्या खर्चाचाही "वाटा" त्यांनी उचलावा, असा कायदा आहे का? नसल्यास तो करायला हवा.
मध्यंतरी एक कायदा आला की, आई-वडीलांना मुलांनी सांभाळले पाहिजे. बरोबरच आहे. पण त्यात बदल करून कायदा असा हवा-
"मुलाने आणि मुलीने सारख्याच प्रमाणात आई-वडीलांना सांभाळावे. नाहीतर कारवाई केली जाईल. दोघांवरही...."
कारण आई-वडील मुलाला जसे शिक्षण देतात, तसेच मुलीला ही देतात. त्यावारच ती नोकरीही करत असते. पुन्हा मुलीच्या लग्नाला भरमसाठ खर्च येतो तो वेगळा....तसेच, हुंडा किंवा इतर गोंडस नावाखाली लग्नानंतरही सतत येणाऱ्या मागण्या पूर्ण कराव्याच लागतात...
समानता ही हक्क आणि कर्तव्य या दोघांबाबत असायला हवी. नाही का?
आपल्याला काय वाटते?

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

स्टार प्लस महाभारतातील भगवदगीता

कुरुक्षेत्रावर जेव्हा युद्ध करण्याचे अर्जुनाने नाकारले तेव्हा त्याला समजावताना आणि विविध वैदिक उपदेश करतांना म्हणजेच भगवदगीता सांगताना एका क्षणी श्रीकृष्ण अर्जुनाला म्हणाले,  "कर्म कर पण ते करतांना फलाची अपेक्षा ठेवू नको म्हणजे त्या फलाशी तू बांधला जाऊन तुला ते फळ भोगावे लागणार नाही! म्हणून फळाची अपेक्षा न करता युद्ध (करण्याचे कर्म) कर जे कोणत्याही क्षत्रियाचे कर्तव्य असते! कारण आपल्याला नेमून दिलेले कर्तव्य करावेच लागते. त्याशिवाय आपला आत्मा ज्या शरीरात सध्या वास करत आहे त्या शरीराचा उदर निर्वाह तू कसा करणार?" अर्जुन म्हणाला,  "पण युद्धाच्या कर्माने मी बांधलो नाही का जाणार? युध्दात माझे नातेवाईक आणि अन्य लाखो लोक माझे हातून मारले जाऊन मला पाप नाही का लागणार?" श्रीकृष्ण हसले आणि म्हणाले,  "हे सगळे लोक विविध अविनाशी आत्मे आहेत, जे शरीर धारण करून समोर उभे राहिले आहेत. त्यांची येथे फक्त शरीरे मरतील, आत्मे नाही. पण आत्मे मुक्त होतील. त्याची शरीरे मारण्याचे तुला पाप तेव्हाच लागेल जेव्हा तू युद्ध करताना युद्धाच्या फळावर नजर ठेऊन असशील जे चूक असेल. म्हणजे जिंकलास तर स...
Read more

पडक्या बंगल्यातील रात्र

Image
विराज आणि त्याचे चार मित्र – अजय, रोहित, राजेश आणि तन्वी – एका लांब पावसाळी ट्रिपवर कारने निघाले होते. त्यांच्या प्रवासादरम्यान, रात्री अचानक जोरदार पाऊस सुरू झाला. रस्ता पूर्णतः अंधारात आणि पावसात बुडाला होता. ते दुपारी जवळच्या शहरातून निघाले होते आणि रात्री दहा साडेदहा वाजेपर्यंत आपण सहज हील स्टेशनवर पोहोचू असे त्यांना वाटत होते, परंतु अनपेक्षितपणे आलेल्या त्या पावसाने त्यांचे अंदाज चुकीचे ठरवले आणि ज्या गोष्टीची भीती होती तेच झाले. त्यांची कार झटके देऊन एका आडमार्गावर बंद पडली. या मार्गावरून यापूर्वी ते कधी गेले नव्हते, परंतु या वेळेस शॉर्टकट म्हणून ते या छोट्या रस्त्याने निघाले होते. तशातच जोराचे वादळ सुरू झाले. विराज आणि रोहित यांना गाडीच्या इंजिनची थोडीफार कल्पना होती त्यामुळे त्यांनी गाडी दुरुस्त करण्याचा प्रयत्न केला, परंतु गाडी दुरुस्त झाली नाही. शेवटी गाडीचे दरवाजे बंद करून आपापल्या सॅक घेऊन ते चालू लागले. चालत जाऊन पुढे त्यांना एक पडका बंगला दिसला. पावसापासून बचाव करण्यासाठी त्यांनी त्या बंगल्यात रात्रभर थांबायचे ठरवले. विशेष म्हणजे एकाच्याही मोबाईलला सिग्नल येत नव्हता. सकाळ...
Read more

नियतीची सावली

Image
गावाच्या शेवटच्या टोकाला, हिरव्यागार डोंगरांच्या कुशीत एक छोटंसं गाव होतं. तिथंच राहायचा अर्णव, एक शांत आणि गूढ स्वभावाचा तरुण! गावाच्या दुसऱ्या टोकाला राहायची सायली, जणू चंद्राच्या शीतलतेसारखी. सुंदर आणि हळवी! पहिल्यांदा त्यांची भेट झाली गावातील जुना वडाच्या झाडाखाली. सायलीला वाचनाची आवड होती, आणि अर्णवला लेखनाची. एकदा वडाच्या झाडाखाली बसून सायली पुस्तक वाचत होती, आणि अर्णव त्याच्या वहीत काहीतरी लिहीत होता. अचानक वाऱ्याच्या झुळुकीनं सायलीचं पुस्तक हातातून सुटलं आणि अर्णवच्या वहीत अडकून पडलं. दोघंही एकमेकांकडे पाहून हसले. त्या हास्यात काहीतरी वेगळंच होतं—एक अनामिक ओढ, एक अतूट बंध! सायली: सॉरी! पुस्तक वाऱ्याने उडून गेलं. तुमच्या वहीत अडकलं. अर्णव: (हसत) कदाचित हे संकेत आहेत. शेवटी शब्द शब्दांना भेटण्यासाठी धडपडत असतात. नाही का? सायली हसली. सायली: तुम्ही लिहिता? अर्णव: हो, थोडंफार. पण कुणासाठी ते अजून ठरलेलं नाही. सायली: मग मला वाचून दाखवाल का? अर्णव: (संकोचत) तुम्ही ऐकणार? सायली: शब्द प्रेमानं ऐकले गेले की त्यांना जास्त आयुष्य मिळतं. अर्णव: वा आवडले तुझे विचार! शब्दांबद्द...
Read more